Hepimiz varoluşumuza bir anlam
ararız. Kundak ile kefen arasındaki şeyin adı ömürdür, hayat değil. Hayatı
biraz da kendimiz yaparız demiş Murathan Mungan.Yerden göğe kadar haklı da
bence.Öyle şeyler kattın ki bana,daha bir güzel yaşıyorum be bitanem…
Yüreğin ne güzel be senin Umudum..Dokundukça
dokunasım,sevdikçe sevesim geliyor.Keşke korkmasan,sende benim seni istediğim
gibi istesen beni.Birbirimizin yüreklerinde yaşasak,birbirimize ait olsak…
Bazen kalbinde sonu aşka çıkan her yolun
önünü kesiyor,yeşeren her dalı katlediyorsun sanki.Yüreği acıdan taşlaşmış,aşka
olan inancını tamamen yitirmiş bir adam oluyorsun.Ama bazen öyle güzel
bakıyorsun,öyle tatlı öpüyorsun,öyle bir aşkla dokunuyorsun ki; yüreğime
işliyorsun sevgini ilmek ilmek.O an evrende başka bir yerde oluyorum,başka bir
boyutta,bambaşka bir zamanda.Açıyorsun böyle zamanlarda yüreğini,iniyorum o
içimi yakıp kavuran en derin yerine.
Hele o elimi tutup kalbinin üzerine
koyduğun,kokumu içine çekerek öptüğün,sarılarak uyuduğun zamanlar var ya..Hiç
bitmesin,gerçek olsun,hep olsun istiyorum.Sen gidiyorsun ya, ben çok güzel bir
rüyadan uyandırılıyorum sanki.Ne arkadaşımsın,ne de sevgilim.Bir daha
görüşeceğiz muhakkak,ama zamanı bilinmez.Ne istediğim zaman arayabiliyorum,ne
de içimden geldiği gibi davranabiliyorum sana.Belli belirsiz,adını
koymadığımız,koyamadığımız bir şeyler yaşıyoruz işte…
Senin korkuların mı galip gelecek bu
savaştan benim sabrım mı bilinmez.Gücüm yettiği yere kadar direneceğim senin
için sevdiğim.Belki hiç okuyamayacaksın yazdıklarımı,hiç bilemeyeceksin seni ne
kadar sevdiğimi ama olsun..Buradan haykırıyorum işte,seni çok ama çok seviyorum….
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder