Ey aşk!Neredeysen çal artık kapımı...

     Yoruldum artık...İçimdeki boşluğun her geçen gün canımı daha çok yakmasından,umudumun gitgide azalırken korkularımın anlamsızca artmasından yoruldum.Kendimi,yaşadıklarımı,geçmişimi sorguluyor,ne yapmam gerektiğini düşünüyorum kendimle baş başa kaldığımda.Bazen umutsuzluğa kapılıyor,dibe vuruyor,bazen de yepyeni umutlarla bakıyorum geleceğe.Ama son günlerde güzel olması muhtemel her ne varsa,ufacık bir ışık,bir umut,olmuyor.Bir engel çıkıyor mutlaka benimle alakası olmayan,olmuyor...Artık hayırlısı demekten de yoruldum.
     Geçmişime bakıyorum,ilişkilerime,yaşadıklarıma.Sevdim,değer verdim,sadık kaldım,emek harcadım,fedakarlıklar yaptım.Ne bileyim işte,bir ilişkinin yürümesi için bir kadının ne yapması gerekiyorsa hepsini yaptım işte.Ama olmadı,yürümedi.İşin tuhaf tarafı yakınımda kimseyle birlikte olamadım hiç.Hep uzaktaydı sevdiklerim,hep zordu benim için.Saatlerce süren yolculuklarım oldu benim.İhtiyacım olduğu anların çoğunda yanımda olamadı sevdiklerim.Ne bileyim iş çıkışı yemeğe gidemedim hiç erkek arkadaşımla,sıkıntıdan bunaldığım herhangi bir akşam hadi kalk sinemaya gidelim diyen bir sevgilim olmadı.Pazar sabahları hiç kahvaltı yapamadık beraber,ertesi gün ne yapacağımıza karar vermeden fütursuzca dolaştığımız zamanlar olmadı hiç.Ben giderdim ya da onlar gelirdi,zaten planlardık kaç gün ne yapacağımızı.Spontane yaşayamadım hiçbir ilişkimi.Biriyle tanıştırıldım,önce uzaktan konuştum,yazıştım sonra da yüz yüze görüştüm işte.İki ilişkim oldu,ikisi de böyleydi.Her ikisi de zordu,yıprattı.
      Ne yapacağımı bilemiyorum artık.Sorun nerede,çözümü ne,çıkamıyorum artık işin içinden.Öyle çok ihtiyacım var ki sevilmeye.Güvenebileceğim bir omuza başımı koymaya,ellerini tutup saatlerce öylece kalmaya ihtiyacım var.Benim sevgiye,ilgiye,güvenebileceğim birine ihtiyacım var.Her neredeysen gel artık....Neredeysen çal artık kapımı....